HZ.MUHAMMED SAV VE TÜRK'LER

HZ.MUHAMMED SAV HADİSLERİ  VE TÜRK'LER   


https://www.turkishnews.com/tr/content/2011/10/16/kuran-turkler-hakkinda-ne-diyor/

http://www.siyerinebi.com/tr/tuba-karakas/istanbulun-fethi-hadisi

https://www.yeniakit.com.tr/haber/peygamberimizin-turklerle-ilgili-bir-hadisi-var-mi-58558.html

http://www.talhaturhal.com/turkler-hakkindaki-diger-ayet-ve-hadis-derlemeleri.html

https://www.turkishnews.com/tr/content/2013/05/06/hz-peygamberin-turk-hakanina-yazdigi-mektup-nerede/

http://gercektarihimiz.blogcu.com/turkler-hakkinda-peygamber-efendimizin-soyledigi-hadis-i-serifle/5339628

http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?t=99021

KURAN-I KERİM VE TÜRK'LER

https://www.turkishnews.com/tr/content/2011/10/16/kuran-turkler-hakkinda-ne-diyor/

Türk ve Türklük düşmanları her ne kadar bazı tenkitler yönelterek kabul etmeye yanaşmasalar da Hz.
Peygamber’in hadislerinde Türklerden bahsedilmektedir. Hatta Hz. Peygamber Türkler hakkında son
derece iyi şeyler söylemenin yanında, Arapları Türkler konusunda bilhassa uyarma gereği duymaktadır.
Muhtelif kitaplarda Hz. Peygamber’in sefer sırasında Türk yapımı bir zırh giydiğinden ve “Kubbet’it Türk” ismi verilen bir Türk çadırı kullandığından bahsedilmektedir. Hatta meşhur Hendek Savaşı sırasında Hz. Peygamber, ordusunu bu çadırdan sevk ve idare etmiştir. Yine rivayete göre; Hz. Peygamber’in yakın çevresinde az sayıda da olsa Türkler bulunuyordu. Öyle ki; İslam’ın ilk kadın şehidi Sümeyye’nin de bir Türk kızı olduğu ve asıl adının Pamuk olduğu söylenmektedir(1).

İşte bütün bunlar, bize, Hz. Peygamber’in Türklerle karşılaştığını ve Türkler hakkında az çok bir fikir sahibi olduğunu, dolayısıyla Türkler hakkındaki hadislerin de sahih olduğunu düşündürmektedir. Hatta bu hadislerin pek çoğu,  hadis bilginleri tarafından “Güvenilir Kaynak” kabul edilen “Buhari”, “Tirmizi” ve “Ebu Davud” gibi  hadis kitaplarında bile geçmektedir.

Hz. Peygamber’in Türkler hakkındaki hadislerinden en ünlüsü ve bilineni şudur: “İstanbul elbette feth olunacaktır. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onu fetheden ordu ne güzel ordudur”. Şimdi bir taraftan, Hz. Peygamber’in övgüsüne mazhar olmak için Arapların ilk devirlerden beri muhtelif kereler İstanbul’u fethetmek için çeşitli seferler düzenlediklerini ve ashaptan Ebu Eyyup El-Ensari (Eyüp Sultan) hazretlerinin bu seferlerden birisine katılarak İstanbul’a geldiğini ve orada öldüğünü söyleyeceksiniz, bir taraftan da Türkleri işaret ettiği gerekçesiyle yukarıdaki hadise “uydurmadır”diyeceksiniz. Doğrusu bu durum, tam bir ikiyüzlülüktür.

Hz. Peygamber’in Türklerle ilgili hadislerinden bazıları ise şöyledir: “Türkler size ilişmedikçe sizler de Türklere ilişmeyin”, “Türk dilini öğreniniz, çünkü Türklerin çok uzun sürecek bir hakimiyetleri vardır”, “Ulu ve Aziz Allah diyor ki; Benim Türk ismini verdiğim ve maşrıkta iskân ettiğim bir takım askerlerim vardır ki herhangi bir kavme karşı gazaba gelecek olursam o Türk askerlerimi işte o kavmin üstüne saldırtırım”  Hz. Peygamber’in Türklerle ilgili hadislerinden bir kısmının sadece, Araplara Türkçe öğretmek maksadıyla “Divan-ı Lügat-it-Türk” ismiyle sözlük hazırlayan Kaşgarlı Mahmud, bir kısmının da sadece Türklerin faziletleri üzerine eser kaleme alan İbn-i Cahz gibi Arap kaynaklarında bulunuyor olması bile benim bu hadislerin sahihliği konusundaki düşüncemi değiştirmeye yetmemektedir.

Kur’an Türkler Hakkında Ne Diyor?

Türk ve Türklük düşmanları her ne kadar karşı çıksalar da güneş balçıkla sıvanmaz hesabı Hz. Peygamber’in Türkler hakkındaki hadisleri kaynaklarda bir güneş gibi parlamaktadır. Peki, acaba Kur’an Türkler hakkında ne diyor? Daha doğrusu Kur’an Türkler hakkında bir şey diyor mu? Türk ve Türklük düşmanlarına sorarsanız Kur’an Türkler hakkında hiç bir şey demiyor. Eğer bu Türk düşmanlarının dediklerini doğru kabul edersek karşımıza çıkan sonuç şu oluyor:

Kur’an, sadece İsrailoğulları ve Araplar için indirilen bir kitaptır, İslamiyet de İsrailoğulları ile Arapların ulusal dinidir! Diğer milletler ise İsrailoğulları’nın ve Arapların kölesi ve cariyesi hükmündedirler! Çünkü Kur’an’da en çok adı geçen kavim Beni İsrail, yani İsrailoğulları’dır. İsrailoğulları’nın 1/6’sı kadar da Arapların adı zikredilmektedir Kur’an’da. Ayetlerde geçen kavim isimlerine bakarsanız durum böyledir. Böyle bir yaklaşımın, muharref Tevrat’ın öngördüğü bir yaklaşım olduğu ortadadır.

Ancak asıl gerçek elbette böyle değildir. Açıkça zikredilmese bile Kur’an’da pek çok kavme, bu arada Türklere de işaret eden ayetler bulunmaktadır ki; Türklere işaret eden ayetlerin başında Mâide Suresi’nin 54. ayeti gelmektedir. Söz konusu ayetin meâli şöyledir:

“Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, (bilin ki) Allah onların yerine öyle bir topluluk getirir ki, Allah onları sever, onlar da Allah’ı severler. Onlar mü’minlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşı güçlü ve onurludurlar. Allah yolunda cihad ederler. (Bu yolda) hiçbir kınayıcının kınamasından da korkmazlar. İşte bu, Allah’ın bir lütfudur. Onu dilediğine verir. Allah lütfu geniş olandır, hakkıyla bilendir.”(3).

Şimdi yukarıdaki mealinden hareketle, bu ayetin nasıl oluyor da Türklere işaret ettiğine bir bakalım:

İlk başta ifade edelim ki; Türklerin uzun asırlar boyunca İslam’a yapmış oldukları hizmetlere, özellikle de Haclı Seferlerine karşı duruşlarına, mukaddes İslam beldelerine yapmış oldukları hizmetlere ve bilhassa uzun asırlar boyunca bu beldeleri korumalarına, İslam sancağını uzak diyarlara kadar taşımalarına bakarak, birçok İslam Bilgini, ayette geçen kavmin ancak Türkler olabileceğini kabul ve ikrar etmişlerdir. Bunlara göre; Araplardan sonra İslam’ın temsilciliği Türklere geçmiş ve Türkler bu görevi uzun yıllar hakkıyla yerine getirmişlerdir. Dolayısıyla Mâide Suresi’nin 54. ayeti, hiçbir kuşkuya yer vermeyecek biçimde Türkleri işaret etmektedir.

Bu türlü düşünenlerin başında Kürt kökenli iki Türk âlimi gelmektedir ki; bunlardan birisi Vâni Mehmet Efendi, diğeri de Bediüzzaman Said-i Nursi’dir. Kendisi de Nur Cemaati mensubu olan Prof. Dr. Zekeriya Kitapçı bunları uzun uzun anlatır kitaplarında. Elmalılı M. Hamdi Yazır, Celal Yıldırım ve Ömer Nasuhi Bilmen gibi bazı Türk İslam âlimlerinin de aynı görüşte olduğu ifade edilmektedir.

Pakistanlı ilim adamı Mevlâna Şeyh Muhammed “İslâm’ın Yayılış Tarihi” isimli eserinin III. cildinin 935 ve 936. sayfalarında konu ile ilgili görüşlerini açıklarken; “Türkler siyaset sahasında ortaya çıktıkları zaman İslâm âleminin vaziyeti hiç de memnuniyet verici değildi. …İşte Hak Tealânın kendi dinini korumak için, kuvvetli bir unsur ortaya çıkarmasına şiddetle ihtiyaç görünüyordu. İslâm’ın bu siyaseti ve idare zayıflığını bertaraf eylemek hususunda, Müslüman himmet sahipleri gerekliydi. Tam bu sırada Cenab-ı Hak Teâlâ kudretini gösterdi, Selçukiler ortaya çıktılar…“der ve uzun uzun Türklerin İslâm’a yapmış olduğu fedâkârâne hizmetlerden bahseder.

İtiraf etmek gerekirse ben de yukarıdaki İslam bilginleri gibi düşünüyor ve Mâide Suresi’nin 54. ayetinde bahsedilen kavmin Türkler olduğuna inanıyorum. Benim hareket noktam özellikle ayette geçen “Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, (bilin ki) Allah onların yerine öyle bir topluluk getirir ki…” cümlesidir. Çünkü bu cümle direk olarak dinden dönenleri, yani irtidat edip (İslam’dan çıkıp) mürted durumuna düşenleri (başka bir dine, çoğu kere de eski dinlerine dönenleri)muhatap almaktadır(3). Aşağıda üç numaralı dipnotta ilahiyatçı Prof. Dr. Bekir Topaloğlu tarafından verilen bilgilerden da anlaşılacağı üzere, irtidat olayları, Hz. Peygamber’in vefatıyla birlikte başlamış ve kısa sürede kuvvet kullanılarak sona erdirilmiştir. İlk halife Hz. Ebu Bekir, daha çok bu tür olayları bastırmak için uğraşmıştır.

İşte bu durumda Mâide Suresi’nin 54. ayetinin ne zaman nazil olduğu büyük önem kazanmaktadır. Yukarıda dedik ki; bahse konu ayet direk olarak mürtetleri muhatap almaktadır. Bu olaylar, 620’li yılların sonu ile 630’lu yılların hemen başında meydana geldiğine göre ayetin iniş tarihi büyük önem kazanmaktadır.

Muhammed Hamdi Yazır; “Mâide Suresi’nin, Medine döneminin sonlarında, Hudeybiya Anlaşması’nın imzalandığı yılı (628) takip eden yıldan itibaren indirilmeye başlandığını, bir kısmının Mekke’nin fethi senesi(630) bir kısmının da Veda Haccı sırasında(632)  indirildiğini” söylemektedir. Ayrıca M.Hamdi Yazır, “-Mâide Suresi’nin tamamı Veda Haccı için yapılan yolculuk sırasında indirilmiştir- diyenlerin de bulunduğunu” zikretmektedir(4).

Demek oluyor ki; Mâide Suresi, 628-632 yılları arasında, yani İrtidat olaylarının görülmeye başladığı dönemde nazil olmuş, bununla mücadele edilmeye başlandığı yılların hemen arifesinde inme işlemi tamamlanmıştır. O halde şimdi ikinci bir tarihi daha bilmemize ihtiyaç vardır. O tarih Türklerin İslamiyet’le tanışma, yani İslam’ı kabul ediş tarihidir. İslam tarihçileri Hz. Peygamber döneminden beri, sayıları az da olsa Medine ve diğer İslam topraklarında Müslüman Türkler bulunduğunu haber vermektedir. Ancak Türklerin İslamiyet’le kitle halinde tanışmaları 642 yılında Arap İslam Devleti ile Fars kökenli Sasani Devleti arasında yapılan Nihavent Savaşı ile başlar. Zira o tarihlerde Türklerin meskûn bulunduğu Türkistan topraklarının büyük bölümünün yönetimini elinde bulunduran Sasani ordusunda çok sayıda Türk kökenli asker bulunuyordu. İşte 642 yılında cereyan eden Nihavent Savaşı ile hem Türkler İslamiyet’le tanışmış, hem de Araplar Türkleri ve bilhassa onların üstün savaş yeteneklerini yakından tanıma imkânı bulmuşlardır.

Zaten Nihavent Savaşı’ndan sonra Sasani Devleti gittikçe zayıflayıp yıkılmaya, Arap İslam orduları ise Türklerin de meskûn olduğu İran içlerine ve Türkistan’a doğru ilerlemeye başladılar. Emeviler zamanında Arap ordu kumandanları özellikle Türklerden toplu esir alarak bunları İslam Devleti’nin egemen olduğu coğrafyalara göndermeye başladılar. Yaklaşık 90 yıl süren Emevi saltanatından sonra kurulan Abbasi Hanedanlığı sırasında ise, Türkistan’daki Türkleri esir alıp topluca, başta Irak olmak üzere Arap İslam Devleti’nin merkezine yakın bölgelere gönderme siyasasına daha da ağırlık verildi. Ancak bu tersine bir etki yarattı ve İslam Devleti topraklarına gelen Türkler, kısa zamanda İslam Orduları’nın vurucu gücü haline geldiler, kısa süre sonra da İslam Ordularının yönetimini büsbütün ele geçirdiler. Arkasından da İslam Devleti’nin fiili idaresini ele aldılar.

Öte yandan bizim kanaatimize göre; Mâide Suresi’nin 54. ayeti kerimesi, dar anlamda Asr-ı Saadet’in son yıllarında başlayıp ilk halife Ebû Bekir döneminde sona eren irtidat olaylarına karışan mürtetleri hedef almakla birlikte, geniş anlamda Emevi ve Abbasi dönemlerini, özellikle Emevi dönemini de hedef almaktadır. Zira Emeviler, az çok ashabın ortak kararıyla seçilen halifeler dönemine son vermiş ve İslam’a aykırı olarak saltanat dönemini başlatmışlardır. Sıffin Savaşı’ndan başlamak üzere Hz. Peygamber’in soyuna, yani Ehl-i Beyt’e karşı giriştikleri açık düşmanlık da cabasıdır. Ayrıca Emeviler, İslam’a açıkça aykırı biçimde tamamen ırkçı bir yönetim anlayışı ile hüküm sürmüşlerdir. İşte Türkler, tam bu dönemde Müslüman olmuşlar, Emevilerin son dönemlerinde girmeye başladıkları İslam Ordusu’nu, Abbasiler döneminde büsbütün ele geçirmişler ve İslam’ın korucuyu gücü  olmuşlardır.

Dolayısıyla biz, tıpkı birçok İslam Âlimi gibi Mâide Suresi’nin 54. ayeti kerimesinde bahsedilen ve övülen kavmin kesinlikle Türkler olduğuna inanıyoruz. Elbette en doğrusunu yine de bahse konu ayetin gerçek sahibi Allah bilir.

Son söz olarak ilave edelim ki; bugün Türk olmaktan utananlar, Türk olduğunu söylemeye çekinerek kendisine bazı alt kimlikler bulmaya çalışanlar, bunun için Anayasa’dan Türk kavramını çıkarma manevraları yapanlar ve özellikle de Kürt kökenli vatandaşlarımız iyi bilsinler ki; Türklük onların sandıkları gibi utanılacak bir şey değildir. Tersine gurur duyulacak bir şeydir. Çünkü Türkler bizzat Allah tarafından tebcil edilen bir millettir. Bunu sadece bizim gibi sıradan insanlar değil, bizzat Mehmet Vâni Efendi ve Said-i Nursî gibi Kürt kökenli büyük Türk âlimleri de söylemektedirler.

16 Ekim 2011

Ömer Sağlam

____________
1-Çankırı yöresinde yıkanıp liflerine ayrılarak (didilerek) iplik yapılmaya hazır hale getirilmiş tiftiğe “Sümek” adı verilmektedir. Şahsen Sümek ile Sümeyye arasında bir ilişki olduğunu düşünüyorum.

2- Ayetin meâli, DİB internet sitesindeki Kur’an-ı Kerim Meali’nden alınmıştır,

3-Türkiye’de günümüz İslam âlimlerinin önde gelenlerinden birisi olan Prof. Dr. Bekir Topaloğlu’nun konuya ilişkin görüşü şöyledir: “Îrtidat, geriye dönüş demektir. Genelde bir kişinin sahip olduğu dînî terk etmesine irtidat denilmiştir. Bu kişi ister başka bir dînî, ister mutlak manada inançsızlığı benimsemiş olsun. Ancak İslam literatüründe Allah Teala’nın son dînî olan ve bütün ilahî dinleri kucaklayan İslamiyeti benimsemişken terk eden, ondan çıkan kişinin bu fiiline ‘irtidat’ ve o kişiye ‘mürted’ denilmiştir… İslam tarihinde, Asr-ı Saadetin son dönemleri hariç, topluca veya önemsenecek mahiyette irtidat hareketleri olmamıştır… Asr-ı Saadet’in son döneminde göze çarpan dinî hareketlere gelince, bunlar her ne kadar irtidat (ridde) olarak adlandırılmışsa da, aslında İslamlaşma mücadeleleri mahiyetindedir. Çünkü on yıl gibi kısa bir Medine döneminde bütün Arabistan yarımadasının İslamlaşması çok önemli bir sosyolojik olaydır. Bu büyük hareket içinde İslamiyeti zahiren benimseyenler olduğu gibi Müseylime gibi nübüvveti bir saltanat makamı olarak görenler ve kendilerine de bu saltanattan pay ayırmak isteyenler de olmuştur. Bu mücadele o dönemde bitmiştir…”(bkz. http://www.altinoluk.com/dergi/index.php?sayfa=yillar&MakaleNo=d052s010m1),

 

4-M. Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’an Dili, c,3, s, 75, Çelik-Şura Yayınları, 1993, İstanbul.

(Sorularla İslamiyet)

HZ.MUHAMMED SAV VE TÜRK'LERLE İLGİLİ HADİSLER

 

 

 

http://www.talhaturhal.com/turkler-hakkindaki-diger-ayet-ve-hadis-derlemeleri.html

1 ) TÜRKLER HAKKINDA AYETLER

(Ayetlerde çeviride farklılıklar olabildiğinden farklı meallerden örnekler de verilmiştir.)
KUR’AN, MAİDE SURESİ 54. ayette PEYGAMBER’e huysuzluk eden ARAPLAR’a hitaben şöyle der:

“Ey iman edenler, içinizden kim dininden geri döner (irtidat eder)se, Allah (yerine) kendisinin onları sevdiği, onların da kendisine sevdiği mü’minlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşı ise ‘güçlü ve onurlu,’ Allah yolunda cihad eden ve kınayıcının kınamasından korkmayan bir topluluk getirir. Bu, Allah’ın bir fazlıdır; onu dilediğine verir. Allah (rahmetiyle) geniş olandır, bilendir.” (Maide Suresi, 54)

“Ey inananlar, içinizden kim çıkar da dininden dönerse Allah onlara bedel öyle bir kavim getirecektir yakında ki o onları sevecek, onlar da, onu sevecek, inananlara karşı alçak gönüllü, kafirlere karşı yüce olacak o kavim. Allah yolunda savaşacaklar ve hiçbir kınayanın kınamasından korkmayacaklar. Bu, Allah’ın lütfü ve inayetidir ki dilediğine verir ve Allah’ın lütfü boldur, o her şeyi bilir.” Maide 54

– “İçinizden kendi dininden dönen olursa, bilsin ki ALLAH ona bedel olarak bir topluluk getirecek ki, onları sever. Onlar da O’nu severler. Onlar müminlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşı zorlu olurlar. ALLAH yolunda cihat ederler. Kendilerini ayıplayan kimselerin ayıplamasından korkmazlar.” (Maide 54)

– “İş onların sandığı gibi değil. Doğuların ve Batıların Rabbine andolsunki, her halde biz onların (yani arapların) yerine kendilerinden daha hayırlılarını getirmeye elbette bizim gücümüz yeter ve kimsede önümüze geçemez.” (Mearic 40)

– “İş onların sandığı gibi değil. Doğuların ve Batıların Rabbine andolsunki, biz gerçekten gücü yetenleriz.” (Mearic 40)

– “Onları kendilerinden daha üstün olanlarla değiştirmeye (Türkler ?) Ve biz, önüne geçilebilecekler değiliz.” (Mearic 41)

“İşte sizler Allah yolunda ( mallarınızı ) sarfetmeye çağırılan kimselersiniz. Kiminiz cimrilik yapıyor ama, ( O ) cimrilik yapan bilsinki , ancak kendine karşı cimrilik etmiş olur. Allah zengindir, siz ise fakirsiniz. Eğer ondan yüz çevirirseniz, sizi ortadan kaldırır ve sizin yerinize , sizden olmayan ve sonrada sizlere benzemeyecek olan baaşka bir milleti getirir.” ( Kuran-ı Kerim Muhammed s.38 )

2 ) TÜRKLER HAKKINDA HADİSLER

“Ey Ali ! sizler beni asfar ( rumlarla) çarpışacaksınız. Oysa sizden sonra onlarla asıl çarpışacak ( bir millet ) “İSLAMIN YÜZ AKLARI” uluları gelir. Onlar öyle kimselerdirki Allah yolunda cihad etmekten ; ne bir kınayanın kınamasından ve nede onlarn dedikodusundan aska çekinmezler” ( ibn Kesir )

“Allah bu ümmete bir ordu gönderecektir. onlar ata binmede Araplardan çok üstün, silah kullanmada onlardan çok daha mahirdir.Bu kavim TÜRKLER’DİR. İşte Allah bu dini onlarla yeniden ihya edecektir!”
Hz.Muhammed (s.a.v)

“Sizden birinizin üzerine öyle bir zaman gelecek ki ; bu kişi için beni görme isteği ; onun aile fertleri ve mallarının bir misli daha o kimsenin kendine verilmesinden daha sevimli olacaktır. TÜRKLERDEN öyle insanlar geleceklerdir ki onların Peygamberi sevme ve ona kavuşma sevgisinin önüne mal , mülk ve aile fertleri de dahil hiç bir şey geçmeyecektir.”
Hz.Muhammed (s.a.v) – Ebu Hüreyre’den rivayet

Benim onlarla veya onlardan bazıları ile birlikte olmam , sizlerle yada sizlerden bazıları ile birlikte olmamdan daha güvencelidir ( Nasıf, et-Tac fi Ehadis er-Rasul)

“Türkler size dokunmadıkça sakın sizde TÜRKLERE dokunmayınız. Çünkü , Allah”ın ümmetine vermiş olduğu bu mülk ve saltanat nimetini ilk defa bu Kantura Oğulları onların elinden çekip alacaklardır” ( et- Taberani)

“Ülkeleri düşmana karşı koruma gücü on kısma ayrıldı : Bunun dokuzu TÜRKLERE ve biri diğer milletlere verildi.

Yine böyle, cimrilikte on kısma ayrıldı ; bunun dokuzu İranlılara biride diğer milletlere , cömertlikte on kısma ayrıldı ; dokuzu ehli Sudana biride diğer insanlara , haya da on kısma ayrıldı ; dokuzu kadınlara , biride diğer insanlara , hased ( nifak ) de on kısma ayrıldı ; dokuzu araplara biri diğer milletlere , kibirde on kısma ayrıldı ; dokuzu rumlara biri diğer milletlere verildi.

( et- Taberi) mertlikte ve cesarette on kısma ayrıldı dokuzu TÜRKLER’E diğer biri ise diğer milletlere.”
Hz.Muhammed (s.a.v)

“Çok yakın bir gelecekte Allah (C.C) ellerinizi (yurt ve yuvalarınızı) bazı yabancılar (TÜRKLER)’le dolduracaktır. Onlar aslanlar gibi cesurdurlar. Harblerde düşmandan yüzgeri edip kaçmazlar. İşte bunlar ; daha önce sizin harbettiğiniz kavimlerle harbedecekler ve sizin ganimetlerinizide onlar yiyeceklerdir. (harblerde aldığınız ganimetler bundan böyle onların eline geçecektir)” (et-Taberani)

“Kırmızı yüzlü ve yüzleri sanki örs üstünde dövülmüş ve derilerle kılıflı kalkanlar gibi (sağlam, geniş ve heybetli) TÜRKLER’e müjdeler olsun! Allah’a yemin ederim ki, insanlar öfkelerinden çatlasa da Allah onlara hem bu dünyada ve hem de öbür dünyada ne isterlerse verecek ve onları kesinlikle mükafatlandıracaktır

“Türkler ; çokluk , cesaret , kahramanlık gibi özellikleri ile diğer milletlerden ayrılırlar. onların yüzleri geniş, burunları yassı bilekleri kalındır. Öfkeli , et yemeye çok düşkünlerdir. Yürümekten bıktıklarını sandığın zaman yeni yürümeye başlamış gibi at koşturduklarını , dağların başlarına tırmandıklarını görürsün. Onlar büyük gayret ve himmet sahibi kimselerdir. Onlardan biri köle olduğu zaman dahi, efendisinin askerlerine kumandan olmakla yetinmez belki efendisinin yerine geçmek ister. Nitekim onların bu özelliklerine işaret eden Hz. Peygamber , ” TÜRKler size dokunmadıkça sizde TÜRKlere dokunmayınız!” buyurmuşlardır..”
Hz.Muhammed (s.a.v)

“Ben onların isimlerini , babalarının isimlerini , hatta (harb meydanlarında) binmiş oldukları atların renklerini dahi pekala biliyorum. onlar, o dehşetli günlerde yeryüzünün en hayırlı süvarileri (yani akıncıları)dır.

“Ümmetimden bir kavim (Türkler) hindistana gaza ederler ve oraların fethini Allah onlara nasib eder. o kadar ki Hind hükümdarları boyunları demir zincirlerle bağlı (esir) olarak gelirler. İşte Allah onların günahlarını bütünüyle affedecektir ( el-fiten)

“Ümmetmden iki askeri birlik vardırki Allah onları cehennem ateşinden mutlaka koruyacaktır. Bu birliklerden biri hindistana gaza eder ve diğeri ise HZ İSA( a.s) ile birlikte olur” (ve ona yardım eder) (et-tac fi ehadis er-rasul)

Kan gövdeyi götüren asıl o büyük harpler başladığında (Haçlı Seferleri tahminimce), Şamdan bir ordu çıkar. İşte bunlar Allahın gelmiş geçmiş en hayırlı kullarıdır ( sözü edilen ordu halifenin TÜRKlerden oluşan ordusudur.) (el fiten)

Utbe b. Nafi”den rivayet edildiğine göre o şöyle demiştir ; Bir gazada Allah’ın Elçisi (s.a.v) ile beraberdik. Hz PEYGAMBER’e batı tarafından ve üzerlerinde yün elbiseler bulunan bir kavim geldi. Onlar kendisine bir tepenin yanında kavuşmuşlardı. Onlar ayakta , Hz. PEYGAMBER ise oturuyordu. İçimden bir ses bana dediki ;

“Şunların yanına git de onlarla PEYGAMBERİN arasında dur! Ona bir baskın yapmasınlar!” Sonra (kendi kendime) onlarla bir sır konuşur, dedim ve yanlarına vararak onlarla Hz. PEYGAMBER”in arasında durdum (ve o konuşmalardan) dört kelime belledim, bunları elimle de sayarım, (Hz. PEYGAMBER onlara şöyle diyordu) ;

Sizler (Türkler) Arap yarımadasına gaza edeceksiniz. Allah onu size fethedecektir. Sonra İran’a gaza edeceksiniz. Allah orasını da size fethedecektir. Sonra sizler (Osmanlı Türkleri) Bizansla gaza edeceksiniz. Allah orasını size fethedecektir. Sonra yinesiz (Türkler) Deccale gaza edeceksiniz. Allah onu’da fethedecektir.” Bunun üzerine Nafi, “Ya Cabir! Biz Bizans (toprakları) fethedilmedikçe Deccal’ın çıkacağını zannetmiyoruz dedi”

“Mülk ve bir diğer ifadeye göre hilafet, taki kırmızı benizli , sanki yüzleri örs üstünde döğülmüş , derilerle kılıflı , sağlam kişiler olan (TÜRKLER ) bu ululukta (hilafette) onlara üstünlük sağlayıncaya kadar , mutlaka benim torunlarımın elinde olacaktır. (Bundan sonra hilafet artık TÜRKlere geçmiş olur) (el-Hamevi)

“TÜRK dilini mutlaka öğreniniz. Zira mülk ve saltanat uzun süre onların ellerinde olacaktır” ( el Kaşgari ,Divan-ı Luğat et-Türk )

“Ümmetimin emirliğine (yani hilafete) en sonunda Kantura Oğulları (TÜRKLER) sahip olacaklardır.”

Hz. Peygamber , ” TÜRKler size dokunmadıkça sizde TÜRKlere dokunmayınız!” buyurmuşlardır ( el-Kazvini )

Sizler Türk’lerle Çarpışmadıkça Kıyamet Kopmayacaktır.(el-Buhari,4s:34,35,156,SAhih-iMüslim,17,s:3738)
Hadis-i Şerif

Allah’ın Doğuda bir ordusu vardır.Onun adını TÜRK koymuştır kendisine baş kaldıranı işte onlar vasıtasıyla intikam alır.(Hadisi nakleden Kazvini el-Kaşgarlı,Mahmud,Divanü’liLügat et-Türk İstanbuli1333,S:292)
Hadis-i Şerif

Türkler dünyaya 2 defa hükmedecektir.
Hadis-i Şerif

İstanbul’un ve Sonrasında Roma’nın Fethi Üzerine

Rumlar A”mak (antakya) ve mercidabık”a inmeden önce kıyamet kopmayacaktır. İşte bu sıralarda , onların karşısına şehirdeki bir ordu dikilir ki, bunlar yer yüzünün en hayırlılarıdır. Her iki ordu harbetmek üzere yerlerini aldıklarında Rumlar; “Bizimle, bizim karılarımızı ve çocuklarımızı esir alanlarla (Araplar) aramızdan çekilinki biz onlarla çarpışalım.” Müslüman (askerler) bunu kabul etmezler ve şöyle derler;

“Sizinle (bu) kardeşlerimizin arasından Allah’a and olsunki asla çekilmeyeceğiz.”

Bu sırada harbde başlamış olur. Müslümanların üçte birisi (harbetmeden) mağlup olur. Allah onların hiçbir zaman tevbelerini kabul etmesin. Bu arada müslümanların üçte biride öldürülür, bunlar Allah katında en yüce şehitlerdir. Askerlerin geri kalan üçte biri Rumları yener ve fetihlerine devam ederler, ayrıca bir fitneye de düşmezler. İşte İstanbulu da bunlar (TÜRKLER) fethedecektir. (ebu hüreyere)

Amir b. Avr”ın rivayet ettiğine göre ; Hz. PEYGAMBER (S.A.S) şöyle buyurmuşlardır : “Sizler (rumlarla olan) en uzak sınır boylarında (mesela) Bevla da düşmana karşı nöbet tutmadıkça kıyamet kopmayacaktır” ; Ondan sonra Hz. PEYGAMBER

– “Ey Ali! Ey Ali! Ey Ali!” diye seslendi. Hz. Ali,

– “Anam babam sana feda olsun Ey Allah’ın Elçisi (buyurunuz)” dedi . Bundan sonra Hz. PEYGAMBER şöyle buyurdu ;

“Sizler Rumlarla mutlaka çarpışırsınız! Ne varki sizden sonra ” İslamın yüz akı” bir ordu (Türkler) gelir ve Rumlarla, asıl onlar çarpışır. Onlar öyle kimselerdirki ; Allah yolunda olmaktan ve bir kınayanın kınaması ve nede dedikodusundan hiç korkmazlar. İşte onlar tesbih ve tekbir sesleri ile İstanbulu fethederler. Ordanda daha önce hiç bir yerden alamadıkları miktarda öyle çok ganimetler elde ederler. Onlar bu ganimetleri aralarında kalkanları ölçek yaparak taksim ederler.

Kostantiniyye (İstanbul) mutlaka fetholunacaktır Onu fetheden kumandan ne ulu kumandan , onun askerleri ise ah ne iyi askerlerdir.

İstanbulu ; Allahın evliyaları ( dostları ) olan kavimlere Allah nasip edecektir. Artık Allah onlara bir daha ölüm , hastalık , bela ve musibet yüzü göstermeyecektir (Yani yükseliş içinde olacaklardır, zira bir kimseye ölüm gelmemesi mümkün değildir, teşbih vardır.) ( el-Fiten )

İstanbulu fetheden zatın adı da benimki gibi Muhammed olacaktır (Mehmet ismi Muhammed isminin Türkçe yazılışıdır) (el-Fiten)

“Allah müminlerin (ordusu)na İstanbul ve Romayı tesbih ve tekbir sesleri ile fethini nasin etmedikçe kıyamet kopmayacaktır ( Amr. b Avf) (Müminlerin Ordusu : Türkler)

İstanbuldan önce ‘………..’ ve İstanbul ise ROMADAN önce mutlaka fethedilecektir (el- fiten)

İstanbul ; onun böbreği ele geçirilinceye kadar feth olunmayacaktır. ya böbreği neresidir diye sorulduğunda o, AMURİYE demiştir ( el-Fiten)


HZ.MUHAMMED SAV VE TÜRK HAKANINA MEKTUP
 

https://www.turkishnews.com/tr/content/2013/05/06/hz-peygamberin-turk-hakanina-yazdigi-mektup-nerede/

Ayrılıkçı ve isyankâr Kürt milliyetçileri ile onların söylem ve eylemlerinin etkisiyle bir takım projeleri hayata geçirmeye ve yapmış oldukları yasal düzenlemelerle adeta bu ülkenin genleriyle oynamaya çalışanlara bir cevap olması bakımından hazırlamış olduğumuz “Anadolu’nun kapısını Türklere Kürtler mi açmıştır?” genel başlıklı yazımızın sonuna gelmiş bulunuyoruz. Umarım hem bunlara iyi bir cevap vermiş hem de konuya ilgi gösteren okuyucularımızı bir nebze de olsa aydınlatabilmişizdir. Bu yazının bir amacı da Türkleri, bu coğrafyada adeta yabani ot gibi görerek, Anadolu topraklarını Türk Milleti’nin altından kaydırmaya çalışanlar ile onların yerli işbirlikçilerine, Büyük Atatürk’ün tabiriyle dâhili ve harici bedhahlara, Türklerin sadece bin yıldır değil, binlerce yıldır bu toprakların tapulu sahibi olduğunu bir kez daha vurgulamaktı. Umarım bu derdimizi de yeterince anlatabilmişizdir bu insanlara…

Önceki yazılarımızda da belirtildiği üzere(29); Hz. Peygamber’in diğer bazı uluslar hakkında olduğu gibi Türkler hakkında da birçok hadisi ve Türkler hakkında kendisine nispet edilen birçok rivayet bulunmaktadır. Ki; bu rivayetlerin, İslami literatürde “Güvenilir kaynak” olarak kabul edilen bazı hadis kitaplarında da bulunuyor olması, bu sözlerin Hz. Peygamber’e ait olduğu konusunda doğması muhtemel şüpheleri büsbütün ortadan kaldırmaktadır. Aksi durumda; bu tür kaynaklarda bulunan ve en önemlisi de birçok dini hükme mesnet teşkil eden diğer hadislerin de sahte olduğu akla gelir ki; bu da meseleyi büsbütün içinden çıkılmaz hale getirir. Dolayısıyla; bizim kanaatimize göre de Hz. Peygamber’in Türkler hakkında söylediği belirtilen sözlerin en azından önemli bir kısmı kesinlikle sahihtir(30).

Hz. Peygamber’in Türkler hakkındaki hadislerinden en bilineni ve en meşhur olanı İmam Taberâni’nin “Mu’cem’ül-Kebir” isimli eserinde de bulunan “Türkler size dokunmadıkça sakın siz de Türklere dokunmayınız. Çünkü Allah’ın ümmetime vermiş olduğu bu mülk ve saltanat nimetini ilk defa bu Kantura oğulları onların elinden çekip alacaklardır” şeklindeki hadistir. Türkler hakkında söylenen ve Kaşgarlı Mahmut’un Divan-ı Lügat-it Türk isimli eserinde bulunan bir başka hadiste ise şöyle buyrulmaktadır: “Türk dilini öğreniniz, çünkü Türlerin çok uzun sürecek bir hâkimiyetleri vardır…”.

Hz. Peygamber’in Türkler hakkında söylediği bir başka hadis ise şöyledir: “Kırmızı yüzlü ve yüzleri sanki örs üstünde dövülmüş ve derilerle kılıflı kalkanlar gibi (sağlam, geniş ve heybetli) TÜRKLER’e müjdeler olsun! Allah’a yemin ederim ki, insanlar öfkelerinden çatlasa da Allah onlara hem bu dünyada ve hem de öbür dünyada ne isterlerse verecek ve onları kesinlikle mükâfatlandıracaktır”(31).

Kaşgarlı Mahmut’un yukarıda ismi zikredilen eserinde bulunan ve ”Kutsi Hadis” tabir edilen bir başka hadiste ise şöyle buyrulmuştur: “Ulu ve Aziz olan Allah diyor ki; Benim Türk ismini verdiğim ve doğuda yerleştirdiğim bir takım askerim vardır ki, her hangi bir kavme karşı gazaba gelecek olursam o Türk askerimi işte o kavmin üstüne saldırtırım.”(32).

Bu hadislerde dikkati çeken yegâne ortak nokta, Hz. Peygamber’in, Türkleri yakından tanıdığı, onların karakterlerini yakından müşahede ettiğidir. Bu iş nasıl olmuştur? Bunun elbette türlü yolları vardır. Öncelikle Hz. Peygamber, en azından kendisine peygamberlik verilinceye kadar ticaretle meşgul olmuştur ve bu vesileyle doğudaki Basra körfezi taraflarına ve Kuzeyde Şam taraflarına yapmış olduğu yolculuklarda Türkleri yakından tanıma fırsatı bulmuştur. Zira diğer milletlere mensup birçok tüccar gibi Türk tüccarlar da bu tür pazarlara gelip Asya içlerinden getirdikleri malları bu pazarlarda satıyorlardı. Mekke ise İslami dönemden çok önceki tarihlerden beri bir ticaret merkezi olmasının yanı sıra aynı zamanda bir hac merkeziydi. Türk tüccarları ve misyonerleri de muhtemelen ta Mekke’ye kadar geliyorlardı. Birçok kaynakta (Örn. Prof. Dr. Zekeriya Kitapçı’nın eserlerinde) bulunan “Hz. Peygamberin, Türk yapımı bir zırh ve kılıç kullandığı sefer esnasında ise yine Türk imalatı bir çadır kullandığı…” şeklinde verilen bilgiler de bizim bu kanaatlerimizi doğrular niteliktedir. Anlaşılan Türklerle Araplar, çok eski devirlerden beri en azından ticari ilişki içinde idiler. Yani Araplar, Cahiliye döneminde bile Türkleri az-çok tanıyorlardı(33).

Ayrıca o dönemde sayıları çok az da olsa, muhtemelen Mekke’ye yerleşmiş Türk soylu insanlar bulunuyordu ki; Prof. Dr. Zekeriya Kitapçı, o dönemde Mekke’de meskûn olup, Hz. Peygamber’le ilişkileri bulunan Süreyc ailesinin Türkistan kökenli Türklere mensup olduğunu, ayrıca İslam’ın ilk kadın şehidi Hz. Sümeyye’nin de yine Türk olduğunu belirtmektedir. Hz. Peygamber’in, Türkler ve onların üstün karakterleri hakkındaki kanaatlerinin oluşmasında hiç şüphesiz, Türkler hakkında anlatılan efsanelerin, destanların, darbı mesellerin ve diğer rivayetlerin de payı bulunmaktadır. Çünkü Türkler, Hz. Peygamber döneminden yüzlerce yıl önce Ortadoğu bölgesine kadar yıldırım hızıyla akınlar yapmış, arkalarında birçok efsane ve kalıntılar bırakarak Türkistan bölgesine çekilmişlerdir.

Arap Müellifi El-Câhiz, II. İslam Halifesi Hz. Ömer’in Türkleri işaret ederek şöyle dediğini belirtmektedir: “Bu zararı çok, elde edilecek ganimeti az bir düşmandır”. El-Câhiz, buradan hareketle diyor ki; “Ömer, bu şekilde en iyi bir kinâye ile onlara taarruzdan menetmiştir. Araplar, çetin düşmanlık hususunda darb-ı mesel irâd ederlerse ‘Onlar mutlaka Türkler ve Deylemlilerdir’ derler”(34).

Anlaşılacağı üzere; tıpkı Hz. Peygamber gibi, halife Hz. Ömer de Türkleri yakından tanıyan birisidir. Aksi halde, hiç tanımadığı insanlar hakkında “Çetin Düşman” tanımlaması yapamazdı. Hz. Ömer’in “Düşman” tabirinden anlaşılması gereken şey, “siyasi ve askeri güç” olsa gerekir. Yoksa Hz. Ömer, durduk yerde Türkleri neden düşman olarak tanıtıp, tanımlasın ki…

M.776-869 yılları arasında yaşamış olmakla, Asr-ı Saadet dönemine yakın çağlarda yaşama ve en azından Hz. Peygamber’in sahabelerini gören kişileri görme şansını yakalaması muhtemel olan (yani Taba’it Tabiîn’den olan) El-Câhiz, Türklerin karakterleri hakkında elbette Hz. Peygamber ve sahabe döneminde de bilinen şu hakikatleri söylemektedir.

“Türkler yaltaklanma, yaldızlı sözler, münafıklık, kovuculuk, yapmacık, yerme, riyâ, dostlarına karşı kibr, arkadaşlarına karşı fenalık, bid’ât nedir bilmezler. Çeşitli fikirler onları bozmamıştır. Hîle-i şeriyye ve başkalarının malını helal saymazlar…”(35). Görüldüğü gibi el-Câhiz’in, Türklerin karakterleri hakkında söyledikleri tamamıyla İslam’ın da yasak edip, kötü saydığı hareketlerdir. Yani, El-Câhiz’in Türkler için yaptığı tanımlamalar, Allah’ın ve O’nun peygamberinin bir Müslüman’da bulunmasını salık verdiği hususiyetlerdir. Bunun sadece bir anlamı vardır, o da Türklerin, zaten bir tür Tevhid Dini olan “Gök Tengri” dinine mensup olmakla, İslam’ın özünü teşkil eden bu tür davranış kalıplarını, İslam’dan çok önceki devirlerden beri yaşıyor ve yaşatıyor olmalarıydı.

El-Câhiz’in, kitabında yer verdiği ve Türkistan’a yönelik seferde bulunan Arap İslam Orduları Kumandanı ve Arapların Horasan Valisi Cüneyd b. Abdurrahman ile Türk Hakanı arasında geçen diyaloga ilişkin bilgiler de gösteriyor ki; Türkler, İslam’ın yasak ettiği veya caiz gördüğü pek çok şeyi, esasen şu ya da bu şekilde kendi sosyal hayatlarına uyguluyorlardı(36).

 

 

 

Hz. Peygamber’in Devlet Başkanlarına Yazdığı Mektuplar Meselesi

Özetle; İslam’ın ilk devirlerinden, hatta İslam öncesi devirlerden beri Arabistan yarımadasında yaşayan insanlar, Türkler hakkında belli bir bilgiye, düşünceye ve kanaate sahiplerdi. Böyle bir kültür dairesinde yetişen Hz. Peygamber de Türkler hakkında oldukça yeterli bir bilgiye sahip bulunuyordu. Esasen temel görevi hak dinini tebliğ ve yaymak olan bir insanın, diğer milletler hakkında bilgi edinmemesi ve bilgi toplamaması akla ve mantığa da aykırıdır.

Öte yandan Hz. Peygamberin, sağlığında Arap yarım adasında bulunan bazı kabile reisleri ile Habeş Necaşisi Eshame (veya Asame) ve Mısır Hükümdarı Mukavkıs’ın yanı sıra Türklerin sürekli mücadele ve siyasi rekabet içinde bulundukları Bizans’ın o dönemdeki İmparatoru Herakleos’a ve İran Kisrası’na da mektup ve elçiler gönderdiği bilinmektedir(37). Hal böyle iken Hz. Peygamberin, mektup ve elçiler göndererek İslâm’a davet ettiği bu iki süper güçle aynı anda mücadele etmekte olan kendi çağdaşı durumundaki Batı Göktürk Devleti’ne karşı kayıtsız kalması akla uygun mudur? En azından bizim kanaatimize göre; asla uygun değildir.

Hz. Peygamber’in söz konusu mektupları M.628 yılı civarında gönderdiği kabul edilmektedir. O dönemde Batı Göktürkleri’nin başında Tardu’nun küçük torunu Tong Yabgu Kağan vardır ve devlet oldukça güçlüdür. Onun 628 yılındaki vefatıyla Göktürkler parçalanıp zayıflamaya başlamışlardır ama bu arada Türgişler ve Karluklar güçlenmeye başlamışlardır. Dolayısıyla; Bahreyn Emiri Münzir b. Sava, Gassani Emiri Hâris b. Ebû Şimr ve Yemâme Hâkimi Hevze b. Ali Hanefî gibi sıradan kabile reislerine bile benzer mektuplar gönderen Hz. Peygamber’in, o dönemde bile hâlâ siyasi bir güç olarak M.659 yılına kadar bağımsızlığını koruyan üstelik de I.Hüsrev Perviz yönetimindeki Sasaniler’in sınır komşusu olan Batı Göktürkleri’ni ve onun yerini almakta olan Türgişleri ve Karlukları görmezden gelmesi düşünülemez!

Bizim tahminimiz ve hatta kanaatimiz, Hz. Peygamberin kendi çağdaşı olan Batı Göktürk Devleti ve onun yerini almakta olan Türgiş ve Karluklar hakkında bilgi sahibi olduğu, hatta diğer hükümdar ve imparatorlar gibi en azından Batı Göktürk Hakanı’na da bu kabil bir elçi veya mektup gönderdiği yönündedir.

Eğer böyle olmasaydı, hiç bu savaşçı kavme karşı kışkırtıcı hareketlerden kaçınılması konusunda arkadaşlarına ve askerlerine özellikle tavsiyelerde bulunur muydu? Dolayısıyla biz “Türkler size dokunmadığı sürece siz de onlara dokunmayın.” şeklinde rivayet edilen hadis-i şerifin sahih hadis olduğunu düşünüyoruz. Hem bu hadisin sahih olduğuna, hem de Kur’an’da Mâide suresinin 54. âyetinde bahsedilen kavmin Türkler olduğuna inanıyoruz(38).

Belki akıllara “Madem Hz. Peygamber, Sasani ve Bizans ordularıyla aynı anda mücadele etmekle Anadolu’ya kadar uzanan Türk Hakanı’na da mektup gönderdi o zaman bu mektup nerede? Diğer hükümdarlara gönderilen mektuplar bugün elimizde olduğu halde, Türk Hakanı’na gönderilen mektup neden ortada yoktur?” şeklinde bir soru gelebilir. Bu soruya karşı şu türlü cevapla verilebilir:

1- Hz. Peygamber’e ait olduğu söylenen ve bugün elimizde mevcut mektupların doğru olduğundan emin miyiz? Öyle ya; dini hüküm içeren ünlü “Veda Hutbesi”nin bile uydurma olabileceği konusunda söylentilerin dolaştığı böyle bir zamanda, Hz. Peygamber’in, en azından dini bakımdan kayda değer bir anlamı bulunmayan mektuplarının doğru olduğu konusunda neden şüpheci davranmayalım? Örneğin bu mektuplar üzerinde şimdiye kadar bilimsel bir inceleme yapılmış mıdır? Mekke ve Medine’de bu konuda herhangi bir arkeolojik araştırma yapılmış mıdır ve bu araştırmalarda benzer materyaller bulunmuş mudur? Örneğin Topkapı Sarayı’nda bulunan ve Hz. Peygamber’e ait olduğu söylenen zati eşyaların, sakal ve diş parçalarının O’na ait olduğundan ne kadar eminiz? Bu eşyaları ve organ parçalarını bilimsel bir teste tabi tutmaktan neden korkuyoruz?(39).

2- Hz. Peygamber sıradan Arap kabilelerine bile mektup ve elçi gönderdiği halde Türk Hakanı’na aynı muameleyi yapmamış ve Türk Milleti’ni gerçekten de kaale almadıysa, o zaman Türkler hakkında söylediği rivayet edilen onlarca hadis neyin nesidir? Koskoca birer yalan mı? Bazıları “Güvenilir” kabul edilen hadis kaynaklarında da bulunan Türkler hakkındaki bu hadisler eğer uydurmaysa, O’na nispet edilen, üstelik de İslam adına hüküm çıkarmakta delil olarak kabul edilen diğer hadislerin doğruluğunu nereden bileceğiz?

3- Abbasilerin son dönemlerinden itibaren Arapları hâkimiyetleri altına alan Türklere karşı oluşan tarihi Arap kini, Türk Hakanı’na yazılan mektubu ya da mektupları özellikle yok etmiş olamaz mı? Bal gibi de olur!

Zira Abbasiler dönemiyle birlikte başlayan Türklerin önlenemez yükselişi, Türk düşmanlığını da beraberinde getirmiştir. Özellikle Araplar ve Farisiler, Türkler aleyhine olmak üzere Halife ve vezirler nezdinde sürekli iftira ve karalama kampanyalarında bulunmuşlar, bu kampanyalar sonucunda devletin zirvesine çıkan hiçbir Türk, zirvede iken kendi eceliyle ölme bahtiyarlığına ulaşamamıştır! Devletin önemli görevlerini üstlenmiş hemen bütün Türk Devlet Adamları, ya öldürülmüştür, ya hapse atılarak ölüme terkedilmiştir, ya da çok daha önemsiz görevlere atanarak gözden çıkarılmışlardır.

Abbasiler döneminde önemli görevler üstlenen bu devlet adamlarından bazıları şunlardır; Süleyman b. Sûl, Muhammed b. Sûl, Hammad et-Türkî, Züheyr et-Türkî, Mübarek et-Türkî, Yahya b. Da’ud el-Hursi, Ebu Süleym Ferec el-Hadim et-Türkî, Afşin Haydar b. Kavus, Aşnas et-Türkî, İnak et-Türkîî, Boğa el-Kebir et-Türkî, Ubeydullah b. Yahya b. Hakan et-Türki, Vasif et-Türki. Bunlardan sadece Aşnas Et Türkî, eceliyle ölmüştür ve öldüğünde Abbasi Ordularının başkumandanıdır. Diğerlerinin hemen tamamı hile ve desiselerle ya öldürülmüş, ya hapse atılmış, ya da uzak illere sürülmüşlerdir(40).

 

 

 

“Peki, Kürtler?” mi dediniz?

Peki, Türklerin Anadolu’ya girip çıktıkları ve muhtemelen yerleşmeye başladıkları zamanlarda Kürtler ne durumda idi? Bilmiyoruz! Çünkü Kürtlerin varlıklarını hissettirecek boyutta hiçbir siyasi etkinlikleri ve ortaya koydukları bir belge gözükmüyor o tarihlerde. Muhtemelen tıpkı bugünkü gibi İran Merkezli Sasaniler ile Anadolu merkezli Bizans İmparatorluğu’nun, daha sonra da Arapların boyunduruğu altında inim inim inliyor, kâh şu devletten, kâh bu devletten yana tavır alarak ve tıpkı bugün Mesut Barzani ve Celal Talabani’nin yatıkları gibi kaypak bir politika izleyerek varlıklarını sürdürmeye çalışıyorlardı.

Alparslan ordularının Suriye’den Anadolu topraklarına girip Kuzey Doğu Anadolu’ya kadar ilerleyişi sırasında en azından Güney Mezopotomya civarında Selçuklu ordusuna yardımcı olmuşlar mıdır? Allah bilir! Bir kısmı aynı dine mensup olmakla Türk ordusuna en azından sempati ile baktıkları ve ordunun iaşesi konusunda az-çok yardımcı oldukları düşünülebilir. Bu işi sırf menfaatleri icabı veya korkularından dolayı da yapmış olabilirler. Ancak Kürt aşiretlerinin ve derebeylerinin, Alparslan komutasındaki Türk Ordusu’nun zaferi sayesinde, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da oluşan otorite boşluğunu iyi değerlendirdikleri kabul edilmelidir. Türk Ordusu’nun zaferinden sonra Bizans kuvvetlerinin geri çekilmesini fırsat bilerek Anadolu’nun güneyinden ve doğusundan (Bugünkü Irak ve İran topraklarından) Anadolu’ya geçerek özellikle Doğu ve Güneydoğu Anadolu topraklarına yerleştikleri, Türklerin de dindaşları olan bu insanların söz konusu hareketlerine genelde hoşgörü ile yaklaştıkları kuvvetle muhtemeldir. Bununla birlikte bunlardan bir kısmının, Arapların Anadolu’ya girişlerini takiben gelip buralara yerleştikleri de kabul edilmelidir.

Dolayısıyla, o tarihlerde büyük ölçüde dağlık arazi kesimlerinde yaşayan ve genelde hayvancılık yaparak geçinen konar-göçer vaziyetteki bu insanların, Anadolu’nun kapılarını Türklere açtıklarını iddia etmek, en azından tarih ve daha da önemlisi haddini bilmezlikle açıklanabilir…

BİTTİ
________
29-bk. “Hz. Hüseyin Kerbelâ’da neden ısrarla Türkistan’a gitmek istedi!” başlıklı yazımız, http://www.haberiniz.com.tr/yazilar/koseyazisi75986-Hz_Huseyin_Kerbelada_neden_israrla_Turkistana_gitmek_istedi.html,
30- Konunun kritiği için bk. Prof. Dr. Zekeriya Kitapçı, ”Hz. Peygamber’in Hadislerinde Türkler ve Türklerle İlgili Hadislerin Ortaya Koyduğu Yeni Hakikatler” başlıklı makalesi, http://www.zekeriyakitapci.com/index.php?option=com_content&task=view&id=38&Itemid=1
31-Agm.
32-Kutsî Hadis, Peygamber’in Allah’a izafe ederek söylediği sözlerdir. Bir anlamda anlamı Allah’a, lafzı Peygamber’e ait olmakla diğer hadislerden çok daha güçlü hüküm ifade eder. Kutsî Hadis, ayetlerle karıştırılmamalıdır. Çünkü ayetler de mana da lafız da bizzat Allah’a aittir.
33- Ebû Osman Amr b. Bahr El-Câhiz, Hilâfet Ordusunun Menkıbeleri ve Türkler’in Faziletleri, s,28, Çev. Ramazan Şeşen, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayını, Ankara, 1967.
34-Age, s, 85,
35-Age, s, 77,
36-Age, s, 86-89. El-Câhiz’in bahsetmiş olduğu Türk Hakanı, bize göre; Türgiş veya Türkeş Devleti’nin Kağanı Sulu Çor Kağan’dan başkası değildir ve Araplarla Türklerin bu karşılaşması, Arap-Türk ilişkilerinin de dönüm noktalarından birisidir. Çünkü Türkler, belki de ilk defa bu karşılaşma sırasında İslâm Dini hakkında bazı bilgiler almış bulunmaktadırlar. Çünkü yine Câhız’ın vermiş olduğu bilgilere göre Türk Hakanı (yani bizi göre Sulu Çor Kağan) Horasan Valisi Cüneyd’le ikili görüşmelerde bulunmuş ve İslâm Dini hakkında ona sorular sorarak almış olduğu cevaplarla Türklerin değer hükümlerini karşılaştırma imkânı bulmuştur.

El-Câhiz’in sözünü ettiği ve Cüneyd ile Sulu çor Kağan arasında geçen diyalogda bulunan bir soru ve cevap, günümüz şartları düşünüldüğünde oldukça enteresan olmalıdır:
Türk Hakanı, sormuş olduğu hemen bütün sorulara Cüneyd’in vermiş olduğu cevaplar karşısında “İyi ve güzel. Büyük bir tedbir” dedikten sonra;
-“Yalancı, kovucu, saygısız (sık sık gaz kaçıran) kimse hakkında ne dersiniz?” şeklinde bir soru yöneltiyor ve Cüneyd’in;
-“Biz, böyle kimselere sürgün, ahaliden uzaklaştırma, hor bakma gibi cezalar veririz. Şahadetlerini kabul etmez, verdikleri hiçbir hükmü muteber saymayız” şeklindeki cevabı üzerine,
-“Sadece bu mu?” diyor.
Cüneyd’in;
-“Dinimize göre verilecek (başka) cevabımız yoktur” demesi üzerine, Türk Hakanı şöyle devam ediyor:
-“Bana göre kovucu, insanların arasını tutuşturan kimsedir. Böyle bir insanı, hiçbir kimseyi göremeyeceği bir yere hapsederim. Alenen yellenenin kıçını dağlar, bu hareketi yapan azasını cezalandırırım! Yalancıya gelince; sizin, hırsızın elini kestiğiniz gibi ben de onun yalan söyleyen azasını keserim! İnsanları güldürüp hafifmeşrepliğe alıştıran kimseyi ise idarem altındaki yerlerden sürgün ederim. Onu memleketimden çıkarmak suretiyle tebaamın fikirlerini ve zihniyetini düzeltirim”(bk. Age, s, 88-89).
37-NTV Tarih Dergisi’nin Eylül/2010 sayısında Hz. Muhammed’in göndermiş olduğu bu mektuplara yer verilmiş ve Necdet Sakaoğlu imzalı yazıda mektup gönderilen İran Kisrası’nın Nuşirevan olduğu söylenmiştir. Bu bilgi yanlıştır. Zira o sırada Sasanilerin tahtında oturan kişi I.Hüsrev, yani Nuşirevan değil, torunu II. Hüsrev Perviz’dir. Nuşirevan veya Anuşirvan olarak da bilenen I. Hüsrev ise Hz. Peygamber henüz çocuk yaşta iken zaten ölmüştür(M.579). II. Hüsrev Perviz, aynı zamanda Göktürk Kağanı İstemi Han’ın da ikinci kuşak torunudur. Zira II. Hüsrev Perviz, İstemi Han’ın kızı Kayen Begüm’ün, I.Hüsrev, yani Nuşirevan ile yapmış olduğu evlilikten doğan torunu IV. Hürmüz’ün oğludur. 590-628 yılları arasında Sasani hükümdarlığı yapmıştır. Hatta Hüsrev Perviz’in, Hz. Peygamber’in mektubunu yere atarak parçalamak suretiyle hakaret ettiği ve gelen elçiyi de huzurundan kovduğu rivayetleri pek meşhurdur. NTV Tarih Dergisi’nde yer alan yayınla ilgili haber için bk. http://haber.gazetevatan.com/iste-hz-muhammedin-islama-davet-mektuplari/326309/1/gundem.
38- Mâide Sûresi’nin 54. Âyet-i Kerimesi’nde şöyle buyrulmaktadır: “Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse (bilsin ki) Allah, sevdiği ve kendisini seven mü’minlere karşı alçak gönüllü (şevkatli), kâfirlere karşı onurlu ve zorlu bir toplum getirecektir. (Bunlar) Allah yolunda cihad ederler ve hiçbir kınayanın kınamasından korkmazlar. Bu, Allah’ın, dilediğine verdiği lütfudur. Allah’ın lütfu ve ilmi geniştir”. Türklerin, tam da, bazı Arap topluluklarının İslam’dan çıkarak cahiliye devrindeki dinlerine geri dönmeye başladıkları, yani irtidat hareketlerinin başlayıp mürtedlerin türediği bir zaman diliminde İslam’la tanışmaya başlamış olmaları, söz konusu ayette bahsi geçen kavmin Türk kavmi olabileceği şeklinde bizde çok güçlü bir kanaat uyandırmış bulunmaktadır.
39-NTV Tarih Dergisi’nde konuyu inceleyen tarih araştırmacısı Necdet Sakaoğlu, bu mektupların ilk olarak ismi belli olmayan bir Osmanlı aydını tarafından 1710 yılında “Kitab-ı İnşa Mine’l-Muhtarat’il Arifîn” isimli eserde yayınlandığını söylüyor (bk.http://haber.gazetevatan.com/iste-hz-muhammedin-islama-davet-mektuplari/326309/1/gundem). Yani mektupların ilk olarak yayınlandığı söylenen eserde bile bazı gariplikler mevcut.
40-Bu bilgiler Yrd. Doç. Dr. Ekrem Pamukçu’nun “Bağdatta İlk Türkler” isimli kitabından aktarılmıştır. Kültür Bakanlığı Yayını, Ankara, 1994.

 

TÜRK'LER VE HZ.MUHAMMED SAV HADİSLERİ


http://gercektarihimiz.blogcu.com/turkler-hakkinda-peygamber-efendimizin-soyledigi-hadis-i-serifle/5339628

 

 

 

 

 

http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?t=99021

Ebû Sekîne (ki Muharrerler'den bir kimsedir.) Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın bir sahabesinden naklen anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: 

"Sizi bıraktıkları müddetçe siz de Habeşîleri bırakın. Sizi terkettikleri müddetçe Türkleri terkedin." (Ebû Dâvud, Melâhim 8, (4302).) 

AÇIKLAMA: 
1- Şârihler, "Habeşiler sizi bıraktığı müddetçe onları bırakın" ifadesini: "onlar size saldırmadıkça siz de onlara karşı savaşı ilk başlatan olmayın" şeklinde anlamışlardır. Keza Türklerle ilgili cümleyi de: "Türkler sizi terkettiği, size savaş açmadığı müddetçe siz de onlara taarruz etmeyin, Türkler size taarruz etmede önce davranırsa siz o zaman onlara mukabele edin" şeklinde anlamışlardır. Hattabî (radıyallahu anh) der ki: "Bu hadisin قَاتِلُوا الْمُشْرِكَاقَّةً "Müşriklerle topyekün savaşın..." (Tebve 36) âyetiyle te'lifi şöyledir: Âyet mutlaktır, hadis ise mukayyeddir, mutlak mukayyede hamlonulur ve hadisle âyetin âmm olan hükmü tahsis edilir. Nitekim mecusiler hakkında da böyle yapılmıştır. Zira onlar da kâfir oldukları halde سَنُّوا بِهِمْ سُنَّةَ اَهْلِ الْكِتَابِ "Mecusilere Ehl-i Kitap muamelesi uygulayın" hadisi esas alınarak onlara ehl-i kitap muamelesi tatbik edilerek cizye alınmıştır." Tîbî merhum; nesh ihtimaline yer vererek: "Hadis İslâm'ın zayıflığı sebebiyle varid olmuştur da âyet onu nesh etmiş olabilir" der. 

2- Habeşlilerin ve Türklerin terkedilmeleri ve savaş dışı bıkakılmalarının sebebini âlimler şöyle açıklamıştır: "Müslümanlarla Habeşliler arasında korkunç çöller, susuz sahralar var. Onlara ulaşmak yorucu, zor ve pek meşakkatli olduğu için, müslümanları bununla mükellef tutmadı. Türklere gelince; onların gücü şiddetlidir, memleketleri soğuktur. İslâm'ın ordusu olan Araplar ise sıcak iklimin insanlarıdır, bu sebeple onları buralara gitmekle mükellef tutmadı. Bu iki sır sebebiyle onları diğer milletlerden ayrı mütâla etti. Ancak onlar zorla İslâm memleketlerine girerlerse, el-iyâzubillah hiçkimseye (hadis yasaklıyor diye) kıtali terketmek câiz olmaz. Zira böyle bir durumda cihâd farz-ı ayn olur. Önceki durumda ise farz-ı kifayedir." Âlimlerin bu görüşünü kaydeden Aliyyu'l-Kâri der ki: "Aleyhissalatû vesselâm, bu mânaya "Onlar sizi terkettikçe..." cümlesiyle işaret buyurmuştur. 

Hz. Ebu Hureyre (radıyallahu anh) anlatıyor: "Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: 

"Ayakkabıları kıldan bir kavimle savaşmadıkça kıyamet kopmaz. Siz, yüzleri kılıflı kalkanlar gibi, gözleri küçük, burunları yassı olan bir kavmle savaşmadıkça kıyamet kopmaz." (Buharî, Cihad 95, 96, Menâkıb 25; Müslim, Fiten 62, (2912); Ebu Davud, Melahim 9, (4303, 4304); Tirmizî, Fiten 40, (2216); Nesâî, Cihad 42, (6, 45).) 

AÇIKLAMA: 

Burada, Müslümanların mutlaka savaşacakları bir kavmin fizyolojik tasviri yapılmakta, fakat ismi verilmemektedir. Bu tasvire göre, ayakkabıları, koyun yünü, keçi kılı veya deve yünü gibi şeylerden imal edilecektir. Yüzleri de kalkan gibi geniş ve burunları da yassı olacaktır. 
Muhaddisler, bu kavmin Türkler olduğunda müttefiktirler. Buharî' nin bu hadisi verdiği bablardan birinin adı; بَابُ قِتَالِ التُّرْكِ "Türklerle Savaş Babı"dır. Hadisin burada kaydedilen vechinde Türk kelimesi geçmezse de, Buharî'nin aynı babta kaydettiği müteakip hadiste Türk kelimesi de geçer: "Küçük gözlü, kırmızı yüzlü, yassı burunlu, yüzleri kılıflı kalkanlar gibi olan, (kıldan ma'mul elbise giyen ve kıl içerisinde yürüyen) Türk(ler)le savaşmadığınız müddetçe kıyamet kopmaz.." 
Hadiste, yüzün kalkana benzetilmesi Beyzavî'ye göre yüzün geniş ve yuvarlak olmasındandır, kılıflı denmesi de sertliği ve etinin çokluğundandır. 

Ayakkabılarının kıldan olmasından maksad, bazı şarihlerce, saçlarının ayakkabılarına değecek kadar uzun olmasıdır. Bazıları da: "Bundan maksad onların, ayakkabılarını örülmüş (keçeleşmiş) kıl ve yünden yapmalarıdır" demiştir. Bugün çobanların ve hatta köylülerin hâlâ kullandıkları ve keçeden yapılan "kepenk"in kastedilmiş olması da muhtemeldir. Ayakkabılarının da kıldan olması, geçmiş devirlerde giyilen ve kılı yolunmamış deriden yapılan çarığa işaret de olabilir. Çarığın iç kısmı, yerin sertliğini hafifletmek maksadıyla keçe ile beslenip takviye edilmesi de hadisi te'yid eden bir durumdur.(1) 

İbnu Hacer bu hadisin şerhi sadedinde Türklerle ilgili olarak şu açıklamayı sunar: "Sahabe zamanında şu hadis meşhur idi: اُتْرُكُوا التُّرْكَ مَا تَرَكُوكُمْ "Türkler sizi bıraktıkça, siz de onları bırakın (onlarla savaşmayın)." Taberâni bunu Hz. Muaviye rivayeti olarak kaydeder. Hz. Muaviye: "Ben Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın böyle söylediğini işittim!" demiştir. Ebu Ya'la aynı hadisi bir başka vecihten olmak üzere Muaviye İbnu Hudeyc'ten rivayet eder. İbnu Hudeyc der ki: "Ben Hz. Muaviye'nin yanında idim. Ona amilinden Türklerle karşılaştıklarına ve onları hezimete uğrattıklarına dair bir mektup gelmişti. Hz. Muaviye bu habere öfkelendi. Sonra amiline: "Benden emir gelmedikçe onlarla savaşmayın, çünkü ben Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın إنَّ التُّرْكَ تَجْلِي الْعَرَبَ حَتّى تَلْحَقَهَا بِمَنابَتِ الشّيح "Türkler, Arapları sürecek ve yavşan otunun bittiği yerlerde onlara yetişecek" dediğini işittim. Bu sebeple onlarla savaşmaktan hoşlanmıyorum." 

Müslümanlar Emevîler zamanında Türklerle savaştılar. Müslümanlarla onlar arasında büyük mesafe vardı, burası yavaş yavaş fethedilerek açıklık kapandı. Türklerden çok sayıda esir alındı. Türklerde büyük bir güç ve şiddet bulunduğu için melikler onlara sahip olma hususunda aralarında adeta yarış yaptılar. Öyle ki, Mu'tasım zamanına gelindiğinde askerlerin çoğunluğunu onlar teşkil etti. Zamanla Türkler Melik'e galebe çaldılar, oğlu Mütevekkil'i öldürdüler, sonra birer birer onun çocuklarını öldürdüler. Keza Samanîlerin melikleri de Türklerdendi. Böylece acem diyarlarına da galebe çaldılar. Bu diyarlara sonraları, Sebüktekin hanedanı bunların peşine de Selçukîler hakim oldu. Hakimiyetleri Irak, Şam ve Rum diyarlarına kadar uzandı. Bunların etbaları Zengîler, onların etbaları da Eyyubîler olarak devam ettiler. Türk olan bunlar çoğalarak Mısır, Şam ve Hicaz diyarlarına hakim oldular. Bunlar hicrî beşinci yüzyılda Selçukîlere karşı hücuma geçip memleketi harap, insanları perişan ettiler. Derken Büyük Musibet (et-Tammetu'l-Kübra) Tatarlardan geldi: Hicrî altıncı yüzyıldan sonra Cengiz Han çıktı ve dünyayı ateşe verdi. Bilhassa Meşrık tarafları büyük ekseriyeti ile bu felakete maruz kaldı. Onların şerrinden nasibini almayan belde hemen hemen yoktu. Altı yüz elli altıda, Bağdat'ın harab edilip son Abbasî halifesi Mu'tasım'ın onların eliyle öldürülmesi vukua geldi. Bunların bekayası, topal manasına gelen Leng lakabıyla meşhur Timur adındaki kişi gelinceye kadar tahribata devam ettiler. Timur, Şam diyarına geçti, oraları talan etti. Şam nehrini yakıp harabeye çevirdi. Batı'da Rum, doğuda Hind diyarlarıyla bunlar arasındaki yerlere hakim oldu. Allah onu alıp, çocukları arasına tefrika sokuncaya kadar hakimiyeti uzadı. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın şu sözünde haber verdiği hususların hepsi böyle zuhur etti. اِنَّ بَنِي قَنْطُورَةَ اَوَّلُ مَنْ سَلبَ اُمَّتِى مُلْكَهُمْ "Ümmetimin hakimiyetini ilk defa ortadan kaldıracak olan Benû Kantûra'dır." Bu hadisi Taberâni, Hz. Muaviye rivayeti olarak kaydetmiştir. Benî Kantûra'dan murad Türklerdir. 

Dendiğine göre, Kantûra, Hz. İbrahim aleyhisselam'ın bir cariyesinin adıdır. Bundan birkısım çocukları oldu. Bunlardan Türkler çoğaldı. Bu rivayeti kaydeden İbnu'l-Esir, makul bulmaz ve reddeder. Ancak şeyhimiz, el-Kamus'ta bunun doğruluğunda cezmeder (kesin kanaat beyan eder). Benî Kantûra'dan muradın Sudanlılar olduğuna dair başka görüş kaydeder. 

Hadiste geçen "ümmetim" tabiriyle, Aleyhissalâtu vesselâm'ın ümmet-i nesebi kasdettiği, "ümmet-i davet"i kasdetmediğini belirten İbnu Hacer, Türkler hakkında bir başka babta başka bilgiler kaydettiğini ilave eder. İlgili babta şu açıklamalara yer verir: "Türklerin aslı hususunda ihtilaf edilmiştir. Hattâbî: "Onlar Benû Kantûra (Kantûra evladları)dır. Kantûra Hz. İbrahim'in cariyesi idi. Lügatçi Kürau'n-Neml: "Bunlar Deyledir" demiştir. Ancak, "Onlar Türklerden bir cinstir, Guzz da(2) öyle" denilerek bu görüş tenkid edilmiştir. Ebu Amr: "Türkler, Yafes'in zürriyetindendir. Bunlar birçok boylara ayrılır" demiştir. Vehb İbnu Münebbih der ki: "Onlar Ye'cüc ve Me'cüc'ün amca çocuklarıdır. Zülkarneyn, seddini inşa ettiği zaman, Ye cüc ve Me'cüc'den bir kısmı gaibdiler, onlar terkedildiler. Böylece kavimleriyle birlikte (seddin dahiline) giremediler. Bu sebeple (terk kökünden olmak üzere) onlara Türk denildi." Türklerin Tübba neslinden oldukları da söylenmiştir. Keza Efrîdun İbnu Sam İbni Nuh zürriyetinden oldukları, keza Yafes'in kendi sulbünden oldukları, keza İbnu Kûmi İbni Ya'fes zürriyetinden oldukları da söylenmiştir. 

Bir kısmı, tarihen varlığı bilinen, ırkî taassuba dayanan yorum ve efsane karışımı bu rivayetleri, eski kitaplarda mevcut olanlar hakkında bir bilgi vermiş olmak için aynen kaydettik. Sünnî İslam'ın, gerek Şia tehlikesine karşı dahilî ve gerekse Haçlılar başta olmak üzere dış düşmanlara karşı haricî tehlikelere karşı en az bin yıllık himayesini fiilen deruhte etmiş olan milletimiz hakkında Vehb İbnu Münebbih'ten kaydedilen efsane nevinden rivayetlerle yanlış bir kanaat hasıl olmaması için, asrımızın büyük müfessir ve yorumcusu Bediüzzaman'ın Kur'an hizmeti adına, milletimiz hakkındaki hasbî yorumunu aksettiren birkaç pasajını buraya kaydetmeyi gerekli buluyoruz: 

"İşte ey ehl-i Kur'an olan şu vatanın evladları! Altı yüz sene değil, belki Abbasîler zamanından beri bin senedir, Kur'ân-ı Hakîm'in bayraktarı olarak, bütün cihana karşı meydan okuyup, Kur'ân'ı ilan etmişsiniz. Milliyetinizi, Kur'ân'a ve İslamiyet'e kal'a yaptınız. Bütün dünyayı susturdunuz, müthiş tehacümatı defettiniz. Ta (Meâlen): "Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, Allah onların yerine öyle bir kavim getirir ki, Allah onları sever, onlar da Allah'ı sever. Onlar mü'minlere karşı alçakgönüllü, kâfirlere karşı izzet sahibidirler. Allah yolunda cihad ederler ve dil uzatanların kınamasından da korkmazlar..." (Mâide 54) âyetine güzel bir masaddak oldunuz..." 

"Bediüzzaman'a göre, "Türkler Fahr-i Kâinat (aleyhissalâtu vesselâm)'ın da övgüsüne mazhar olmuştur: "Türkler hakkında sena-i Peygamberî muhakkaktır. Birkaç yerde Türklerden ehemmiyetle bahsetmiş hadis var. Fakat bu hadisin hakiki sureti ne olduğunu, yanımda kütüb-ü hadisiye bulunmadığından bilemiyorum. Fakat manası hakikat ve Türk milletinin sena-i Peygamberîye mazhar olduğu hakikattır. Bir nümunesi Sultan Fatih hakkındaki hadistir." 

Ebu Sa'id radıyallahu anh anlatıyor. "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Sizler, gözleri küçük, yüzleri geniş yuvarlak bir kavimle savaşmadıkça Kıyamet kopmayacaktır. Onların gözleri çekirge gözleri gibi olup yüzleri de kat kat deri ile kaplanmış kalkanlar gibidir. Kıl ayakkabılar giyerler, deriden mamul kalkanlar edinirler ve atlarını hurma ağaçlarına bağlarlar." 

(1) Tasvir ettiğimiz şekilde çarık ayakkabılar 1950'li yılların ortalarına kadar giyilirdi. Çarığın alt kısmını ve etrafını besleyen keçe vs.'ye de dolak denirdi. 
(2) Guzz'un Oğuz demek olduğu açıktır. 
Kütüb-i Sitte - Prof. Dr. İbrahim Canan